Pan Poduszek

     Najpierw  podłożyłam sobie pod plecy, potem zaprosiłam to to do łóżka, z nieśmiałością taką, nie powiem, ponieważ obawiałam się reakcji K. Wiecie, mógł się poczuć odgrodzony/odrzucony czy coś ;P
     Małymi kroczkami, Pan Poduszek zagościł między nami. I muszę przyznać, że wychodzi nam to na zdrowie. I ja wcale nie zamierzam przestać z nim (z Poduszkiem) sypiać po porodzie, oj nie. Jeszcze tak wygodnie jak teraz to mi się nie spało. A o co kaman z tym wynalazkiem? Cóż- można go skopać i nie protestuje; można się wtulić i nogami opatulić bez ryzyka, że mu za gorąco lub za duszno, no i nam samym też wcale się duszno nie robi. Do tego Pan Poduszek dopasowuje się do naszych kształtów, czyli robi się wklęsły gdzie potrzeba i wypukły gdzie należy. Nie grymasi, że kołderka się zsunęła, no i jest mięciutki (co akurat w przypadku K. nigdy nie było możliwe, bo my  oboje z tych kościstych jesteśmy). Dodatkowo jest idealnym podparciem pod powiększający się brzuchal.
     K też sobie Poduszka chwali. Twierdzi mianowicie, że odkąd Pan Poduszek śpi  z nami, to nic go na środek łóżka nie ściąga (na środku jest tak jakby trochę niżej), a to zaś niweluje ból pleców ;)

 Tak więc, w związku z tym, że Pan Poduszek do łoża małżeńskiego przyjęty został, trzeba mu poszukać porządnego ubrania, bo to w którym obecnie występuje nie nadaje się do ludzi, no i wyprać też trzeba, a jesień mamy, suszyć nie ma gdzie :)